Εκδρομή

Ήταν ωραία η εκδρομή στα έλατα του Χελμού
Στις πηγές του Αροανίου ποταμού
Και του Λάδωνα
Πήγα στο σχολείο τού χωριού- παρατημένο τώρα
Όλα τα σχολεία στα χωριά παρατημένα είναι,
αλλά μερικά σα να φωνάζουν, σα να χειρονομούν
Είναι η πέτρα τους που δεν τ' αφήνει.

Η πέτρα της υπομονής και της πατρίδας

Ταξίδεψα εκεί στη δεύτερη στροφή
Του ατέλειωτου τούτου δρόμου
Με τα παιδιά
Άλλα έδειχνε ο χάρτης
Και αλλού έβγαζε το ταξίδι.
Είδα πίσω στο χρόνο
Και είδα ακόμα μια φορά
Το Χρόνο που κρύβεται πίσω από το Χρόνο
Γι' αυτό υπάρχουμε παντού.
Εκεί που δεν φαινόμαστε, κυρίως
Και Χρόνος δεν υπάρχει

Έφαγα ψάρια του βουνού απ’ το ποτάμι
Τώρα, αργά το απόγευμα
Μάζεψα καρύδια από αδέσποτες καρυδιές
Μάζεψα μέλι

Έφτιαξα σε μια σπηλιά του ποταμού
δυο κατακόκκινα φιλιά

Έριξα ένα στο νερό
Απ' το βουνό
Που ήρθε
Το άλλο το 'ριξα στον ουρανό
Φθινόπωρο

σ.π.

Το τέλος του καλοκαιριού

Τα παιδιά στην αμμουδιά

φτιάχνουν κάστρα με χαρά

Το βράδυ ανάβει ο φάρος

φωτίζει το λιμάνι

Όταν βουτάς στη θάλασσα

χίλια κοχύλια βλέπεις

Ο Αύγουστος τελειώνει

χίλια αστέρια πέφτουν 


Ομάδα 3 τού Δ1

Βαγγελάτου Μαρία Αθανασία,  Βάγιας Άγγελος, Βλάχος Νικόλαος, Γκοτσόπουλος Αθανάσιος, Λυριντζής Δημήτριος 

Ο Αύγουστος ΙΙ

 

 

Ο Αύγουστος  είναι γλάρος

και λαμπυρίζει σαν φάρος

 

Ο Αύγουστος  φοράει χίλια

χρωματιστά κοχύλια

 

Είναι φεγγάρι και αστέρι

και φωτίζει όλο το καλοκαίρι

 

Είναι χρυσαφιά αμμουδιά

όπου παίζουνε παιδιά 

 

 

 

Ομάδα 2 τού Δ1 

Γιάννης Βάγιας, Γιώργος Κούτρας, Άκης Δεληγεωργόπουλος, Άγγελος Δημόπουλος, Θανάσης Γκοτσόπουλος, Δημήτρης Λυριντζής, Νίκος Βίλλιος

Ο Αύγουστος Ι

 

 

Τον Αύγουστο τα παιδιά

παίζουνε στην αμμουδιά

 

Χίλια κοσμήματα ο Αύγουστος

και είναι τα κοχύλια

 

Λάμπει κάθε καλοκαίρι

σαν ένα φωτεινό αστέρι

 

Είναι γλάρος ξακουστός

και φάρος φωτεινός

 

Ομάδα 1 τού Δ1:

Έλενα Μανωλίδη, Μαρία Ηλιοπούλου, Γεωργία Χούσου, Νεφέλη Καρβέλα, Λεκάι Αντονέτα



Ὁ μικρὸς Ναυτίλος

 

Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση:
νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.

Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.

μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.

Ὀδυσσέας Ελύτης (1911-1996)