Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Κωστῆς Παλαμᾶς (1859-1943): Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι

Θέλω ν χτίσω να σπιτάκι
στ μοναξι κα στ σιωπή. 
Ξέρω μι πράσινη ραχούλα... 
Δ θ τ χτίσω κε.


Ξέρω στ χώρα τ μεγάλη
τν πλούσιο δρόμο τν πλατύ, 
μ τ παλάτια κα τος κήπους... 
Δ θ τ χτίσω κε.


Ξέρω τ πρόσχαρο κρογιάλι, 
λο τ κμα τ φιλε
κρινόσπαρτη εναι μμουδιά του... 
Δ θ τ χτίσω κε.


τέλειωτη τραβάει μι στράτα, 
σκίζει μι χέρσα πλοχωριά, 
σκληρ τ δέρνει τ γριοκαίρι
κι λίβας τ χτυπ.


Μι στράτα χιλιοπατημένη, 
τν καβαλλάρη νηστικό, 
τν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στν κουρνιαχτό.


κε τ σπίτι μου θ χτίσω
μ μι βρυσούλα στν αλή, 
πάντα γωνιά του θ καπνίζει
κι θύρα του θναι νοιχτή.



Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Οδυσσέας Ελύτης «Ἄξιον Ἐστί» (απόσπασμα)





Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα και ομοίωσή μου:

Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
       η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
«Κάθε λέξη κι από 'να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος» είπε
Και πολλά τα λιόδεντρα
       που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
       κι ελαφρό v' απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το 'χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μοναχό του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ' ακριβό του τ' όνομα
φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις που ν' απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη

ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός ο μέγας!