Το αγαπημένο μου δέντρο είναι η μυγδαλιά. Μου αρέσει ιδιαίτερα, όταν είναι ανθισμένη. Είναι πανέμορφη με τα ροζ λουλούδια και τους νόστιμους καρπούς, τα αμύγδαλα.
Την πρωτοφύτεψα με τον μπαμπά μου, μια ηλιόλουστη μέρα, στον κήπο μας και μου είπε πως θα ήθελε να την φροντίζω εγώ. Του το υποσχέθηκα. Χάρηκα πολύ, γιατί είχα πια ένα δικό μου δέντρο που το έβλεπα μέρα με τη μέρα να μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Ο καιρός περνούσε και η αμυγδαλίτσα μου είχε γίνει ολόκληρο δέντρο! Μια κρύα μέρα τού χειμώνα κοίταξα απ'το παράθυρό μου και θαμπώθηκα... Έστεκε στη μέση του κήπου ολάνθιστη, σαν μια ολόλευκη νυφούλα, στολισμένη με τα όμορφα άνθη της. Αχ, τρελή αμυγδαλιά μου, μες στο κρύο, τον χιονιά, που μου φέρνεις στην ψυχή μου την ελπίδα, την χαρά!
Εκείνη τη στιγμή ένα κοτσυφάκι πήγε και κάθισε στα κλαδιά της και τη ρώτησε:
- Πρέπει να είσαι πολύ χαρούμενη που έχεις έναν άνθρωπο να σε φροντίζει.
- Ναι, δε μπορώ να πω, όλα τα καλά έχω, απάντησε η αμυγδαλιά, αλλά θα ήθελα να έχω ένα φίλο να μιλάμε, να κάνουμε συντροφιά ο ένας στον άλλο.
- Θα σου προτείνω μια ιδέα. Εσύ θα μου δανείσεις μερικά κλαδιά σου και εγώ θα χτίσω την φωλιά μου εδώ κοντά σου ώστε να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλο.
Έτσι η αμυγδαλιά μου ζει πια ευτυχισμένη έχοντας έναν φίλο που της τραγουδά γλυκά και τη συντροφεύει στην κάθε της στιγμή.
Αγγελική Παναγοπούλου
Τάξη Δ΄
