Αἴγιο

Εἶναι ωραῖα στό Αἴγιο αύτή τήν ἐποχή
Τά βουνά ἀλλάζουν τά χρώματα
Παίρνουν το βαθύ καθαρό χρῶμα τῆς βροχῆς κι ἔρχονται πιό κοντά
Τά καράβια βρίσκουν ξανά τή θάλασσα
και κάθε βράδυ ἀνάβουν φωτιές στόν οὐρανό
Τά κίτρινα φῶτα τους γιά τά λιμάνια
Καλά εἶναι ἐδῶ καί πολύ καιρό, πολύ καιρό τώρα
δεδομένου ὅτι ἔχω δεῖ τό χαμόγελό σας.
Καί πᾶνε ψηλά τά πουλιά
Καί παίζει ὁ καιρός σά μικρό παιδί
Καί σέ ἕνα χρόνο, ἕνα ἤ δύο χρόνια
θά φύγει μόνος του καί θά γλιστρήσει στή θάλασσα
Καλά εἶναι ἐδῶ καί πολύ καιρό, πολύ καιρό τώρα
δεδομένου ὅτι ἔχω δεῖ τό χαμόγελό σας
νά βάφει μέ χρῶμα τή χλόη καί τά δέντρα τοῦ κήπου.

σ.π.


                                                                                                                                        

Παιδική Συναυλία

Πηγή: Πατήστε εδώ  

Γεώργιος Ιακωβίδης  ( Χίδηρα Λέσβου, 11 Ιανουαρίου 1853- Αθήνα, 13 Δεκεμβρίου 1932 )

Ο Σωκράτης ὁ Σωφρονίσκου

πηγή:http://www.apologitis.com/gr/ancient/eik/dfsocrates.jpg

Τοῦτο μονάχα παρακαλῶ: τούς γιούς μου,ὅταν μεγαλώσουν, τιμωρῆστε τους, Ἀθηναῖοι, καί βασανίστε τους, ὅπως σᾶς βασάνιζα κι ἐγώ, ἄν σᾶς φανεῖ πώς νοιάζονται γιά τά χρήματα ἤ γιά ἄλλο τίποτε, πρίν ἀπό τήν ἀρετή. Κι ἄν νομίζουν πώς εἶναι κάτι χωρίς νά εἶναι τίποτε, ὀνειδίζετέ τους, καθώς κι ἐγώ ἐσᾶς, γιατί δέν ἐπιμελοῦνται ἐκεῖνα πού πρέπει, καί θαρροῦνε πώς εἶναι κάτι, ὄντας ὁλωσδιόλου ἀνάξιοι. Κι ἄν κάνετε ἔτσι, θά ἔχετε σταθεῖ δίκαιοι καί γιά μένα καί γιά τούς γιούς μου. Ἀλλά εἶναι καιρός νά πηγαίνουμε. Ἐγώ γιά νά πεθάνω κι ἐσεῖς γιά νά ζήσετε. Ποιός ἀπό μᾶς πηγαίνει στό καλύτερο, κανείς δέν τό ξέρει παρά ὁ θεός.

Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους
Μεταγραφή: Γιῶργος Σεφέρης, Μέρες Α΄σελ. 39-40

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

                                                              Ὑπὸ τὴν βασιλικὴν δρῦν

                                              Πηγή: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0b/Raunkiaer.jpg/280px-Raunkiaer.jpg

Ὅταν παιδίον διηρχόμην ἐκεῖ πλησίον, ἐπὶ ὀναρίου ὀχούμενος, διὰ νὰ ὑπάγω νὰ ἀπολαύσω τὰς ἀγροτικὰς μας πανηγύρεις, τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ τῆς Πρωτομαγιᾶς, ἐρρέμβαζον γλυκὰ μὴ χορταίνων νὰ θαυμάζω περικαλλὲς δένδρον, μεμονωμένον, πελώριον, μίαν βασιλικὴν δρῦν. Ὁποῖον μεγαλεῖον εἶχεν! Οἱ κλάδοι της χλωρόφαιοι, κατάμεστοι, κραταιοί· οἱ κλῶνές της, γαμψοὶ ὡς ἡ κατατομὴ τοῦ ἀετοῦ, οὖλοι ὡς ἡ χαίτη τοῦ λέοντος, προεῖχον ἀναδεδημένοι, εἰς βασιλικὰ στέμματα. Καὶ ἦτον ἐκείνη ἄνασσα τοῦ δρυμοῦ, δέσποινα ἀγρίας καλλονῆς, βασίλισσα τῆς δρόσου…

Ἀπὸ τὰ φύλλα της ἐστάλαζε κ’ ἔρρεεν ὁλόγυρά της «μάννα ζωῆς, δρόσος γλυκασμοῦ, μέλι τὸ ἐκ πέτρας». Ἔθαλπον οἱ ζωηφόροι ὀποὶ της ἔρωτα θείας ἀκμῆς, κ’ ἔπνεεν ἡ θεσπεσία φυλλάς της ἵμερον τρυφῆς ἀκηράτου. Καὶ ἡ κορυφὴ της βαθύκομος ἠγείρετο ὡς στέμμα παρθενικόν, διάδημα θεῖον.

Ἠσθανόμην ἄφατον συγκίνησιν νὰ θεωρῶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐκεῖνο δένδρον. Ἐφάνταζεν εἰς τὸ ὄμμα, ἔμελπεν εἰς τὸ οὖς, ἐψιθύριζεν εἰς τὴν ψυχὴν φθόγγους ἀρρήτου γοητείας. Οἱ κλῶνες, οἱ ράμνοι, τὸ φύλλωμά της, εἰς τοῦ ἀνέμου τὴν σεῖσιν, ἐφαίνοντο ὡς νὰ ψάλλωσι μέλος ψαλμικόν, τὸ «Ὡς ἐμεγαλύνθη». Μ’ ἔθελγε, μ’ ἐκήλει, μ’ ἐκάλει ἐγγύς της. Ἐπόθουν νὰ πηδήσω ἀπὸ τοῦ ὑποζυγίου, νὰ τρέξω πλησίον της, νὰ τὴν ἀπολαύσω• νὰ περιπτυχθῶ τὸν κορμόν της, ὅστις θὰ ἦτον ἀγκάλιασμα διὰ πέντε παιδιὰ ὡς ἐμέ, καὶ νὰ τὸν φιλήσω. Νὰ προσπαθήσω ν΄ ἀναρριχηθῶ εἰς τὸ πελώριον στέλεχος, τὸ ἁδρὸν καὶ ἀμαυρόν, ν’ ἀναβῶ εἰς τὸ σταύρωμα τῶν κλάδων της, ν’ ἀνέλθω εἰς τοὺς κλῶνας, νὰ ὑψωθῶ εἰς τοὺς ἀκρέμονας… Καὶ ἂν δὲν μ’ ἐδέχετο, καὶ ἂν μ’ ἀπέβαλλεν ἀπὸ τὸ σῶμα της, καὶ μ’ ἔρριπτε κάτω, ἂς ἐπιπτον νὰ κυλισθῶ εἰς τὴν χλόην της, νὰ στεγασθῶ ὑπὸ τὴν σκιάν της, ὑπὸ τὰ ἀετώματα τῶν κλώνων της, τὰ ὅμοια μὲ στέμματα Δαυὶδ θεολήπτου ( ἀπόσπασμα )

Υπέρ της Aχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες

Aνδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατ’ ευκλεώς· τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες. Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος. Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν, «Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε για σας. Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας.— Εγράφη εν Aλεξανδρεία υπό Aχαιού· έβδομον έτος Πτολεμαίου, Λαθύρου. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Σχέδια για ένα καλοκαίρι. [Άνθη της πέτρας]

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.

Γιώργος Σεφέρης
(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1974)