Ἐπὶ ἀσπαλάθων

Ἦταν ὡραῖο τὸ Σούνιο τὴ μέρα ἐκείνη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη.
Λιγοστὰ πράσινα φύλλα γύρω στὶς σκουριασμένες πέτρες
τὸ κόκκινο χῶμα καὶ οἱ ἀσπάλαθοι
δείχνοντας ἕτοιμα τὰ μεγάλα τους βελόνια
καὶ τοὺς κίτρινους ἀνθούς.
Ἀπόμερα οἱ ἀρχαῖες κολόνες, χορδὲς μιᾶς ἅρπας ποὺ ἀντηχοῦν
ἀκόμη...

Γαλήνη

-Τί μπορεῖ νὰ μοῦ θύμισε τὸν Ἀρδιαῖο ἐκεῖνον;

Μιὰ λέξη στὸν Πλάτωνα θαρρῶ, χαμένη στοῦ μυαλοῦ
τ᾿ αὐλάκια.
Τ᾿ ὄνομα τοῦ κίτρινου θάμνου
δὲν ἄλλαξε ἀπὸ κείνους τοὺς καιρούς.
Τὸ βράδυ βρῆκα τὴν περικοπή:
«τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα» μᾶς λέει
«τὸν ἔριξαν χάμω καὶ τὸν ἔγδαραν
τὸν ἔσυραν παράμερα τὸν καταξέσκισαν
ἀπάνω στοὺς ἀγκαθεροὺς ἀσπάλαθους
καὶ πῆγαν καὶ τὸν πέταξαν στὸν Τάρταρο κουρέλι».
Ἔτσι στὸν κάτω κόσμο πλέρωνε τὰ κρίματά του
Ὁ Παμφύλιος ὁ Ἀρδιαῖος ὁ πανάθλιος Τύραννος

Τὸ ποίημα γράφτηκε στὶς 31 Μαρτίου 1971. Εἶναι τὸ τελευταῖο πού ἔγραψε ὁ Γιῶργος Σεφέρης (Σμύρνη, 1990 - Ἀθήνα, 1971)

Μαθηματικὰ ΙΙ

Τά Μαθηματικά εἶναι ἕνα κορίτσι στόν κῆπο

Κρατᾶ στὰ χέρια ἕνα κλαδὶ

καὶ τὴν περνᾶς γιὰ λουλούδι
Τά δέντρα ρίχνουν τόν ἤσκιο τους στήν αὐλή

Καὶ εἶναι μεγάλος τὸ πρωί, μικρὸς τὸ μεσημέρι
Οἱ ὡραῖες στροφές τῶν ποιημάτων

Εἶναι στροφὲς τῶν ποταμῶν

Εἶναι σφυρίγματα τῶν καραβιῶν

Γιὰ τὸ ταξίδι

Τά μαθηματικά εἶναι τὸ σμῆνος τῶν μελισσῶν

στό δάσος τοῦ Μαινάλου

Εἶναι τὰ κυπαρίσσια τοῦ Μυστρᾶ

Καὶ ἡ ἀρχαία κολώνα
Εἶναι ἕνα πουλί πού ἔχει σταθεῖ
καί κελαηδεῖ
μέσα στά δέντρα τῆς πολιτείας

                                                                                σ.π.