Το Αίγιο από ψηλά

Ο κόλπος τού Αιγίου καί η Αλυκή. Στά ανατολικά (αριστερά) ο χείμαρρος Σελινούς, στα δυτικά ο Μεγανίτης. Η πόλη μας, απ' όπου κι αν την δεις, είναι πεντάμορφη και τα παιδιά το ξέρουν.
(Πηγή: Η Ελλάδα από ψηλά, https://www.facebook.com/Greecefromhighabove)

Σέ λίγο θά ρθοῦν καί τά πουλιά

Σέ λίγο θά ρθοῦν καί τά καράβια

     Ο Αθανάσιος ζωγραφίζει το πρωί, τη θάλασσα και το γαλάζιο του ανέφελου ουρανού

Τα Ελληνάκια

Τόν Μάρτη περικάλεσα

       καί τόν μικρό Νοέμβρη

Τόν Αὔγουστο τόν φεγγερό

       κακό νά μή μᾶς ἔβρει

Γιατ' εἴμαστε μικρά παιδιά

       εἴμαστε δυό Ἑλληνάκια

Μές στά γαλάζια πέλαγα

       καί στ' ἄσπρα συννεφάκια

Γιατ' εἴμαστε μικρά παιδιά

       κι ἡ ἀγάπη μας μεγάλη

Πού ἄν τή χωρέσουμε ἀπ' τή μιά

       περσεύει από τήν ἄλλη

Κύματα σύρετε ζερβά

              κι ἐσεῖς τά σύννεφα δεξιά

Φάληρο μέ Περαία

 μιά γαλανή σημαία.

Ὀδυσσέας Ἐλύτης (1911-1996) 

Το πρώτο χιόνι

     Ήρθε ο τσουχτερός  και κρύος χειμώνας και μαζί του έφερε τις βροχές, τις καταιγίδες και τους ισχυρούς ανέμους. Ο ουρανός αμέσως έγινε γκρίζος όπως και τα σύννεφα. Ο ουρανός και οι άνθρωποι περιμένουν με λαχτάρα το κάτασπρο στολίδι. Το χιόνι!

     Το πρώτο χιόνι έπεσε στο Αίγιο την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου. Όταν το πρωί ξύπνησα, είδα ένα υπέροχο θέαμα. Ένα κάτασπρο τοπίο βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου! Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που άρχισα να χοροπηδώ πάνω στο κρεβάτι μου.

     Αμέτρητες νιφάδες σκέπασαν την πόλη του Αιγίου που στριφογυρνούσαν με πολλή χαρά. Μάλιστα έπεφταν απαλά-απαλά στη γη, στα δέντρα, στις στέγες στις αυλές και στο μπαλκόνι μου. 

     Όλα τα δέντρα, οι στέγες και οι αυλές ήταν άσπρες. Οι στέγες φορούσαν ένα άσπρο σκουφάκι και ένα λευκό χαλί σκέπασε όλους τους κήπους. Ήταν μια παραμυθένια ζωγραφιά με τίτλο: "Τα καινούρια λευκά ρούχα" .

     Οι δρόμοι ήταν έρημοι και οι άνθρωποι έμειναν στα σπίτια τους. Εμείς τα παιδιά ήμασταν ντυμένα με παλτά, σκουφιά και γάντια, για να βγούμε να παίξουμε στο χιόνι. Τα σχολεία ήταν κλειστά.

    Τα παιδιά έπαιζαν χιονοπόλεμο. Πολλά παιδιά έφτιαχναν χιονόμπαλες και τις πετούσαν στα μαλλιά μας, στα ρούχα μας. Ήταν μεγάλο πανηγύρι!

     Εγώ έφτιαξα έναν υπέροχο χιονάνθρωπο. Του έβαλα για μύτη ένα μολύβι, επειδή δεν είχα καρότο. Για χέρια έβαλα κλαδιά, για καπέλο, κασκόλ και για μάτια έβαλα κουμπιά. Πιαστήκαμε χέρι χέρι με τους γονείς μου και χορέψαμε γύρω από τον χιονάνθρωπο.

     Ο ερχομός του χιονιού μού χάρισε πολλή χαρά και διασκέδαση. Επίσης έφερε και καινούρια άσπρα ρούχα στην πανέμορφη φύση!

Έλενα Μανωλίδη, Γ1