Γράφοντας Χαϊκού Γ1΄

Στήν  αυλή
είδα μια κάμπια
μου είπε πως η άνοιξη ήρθε

                                         Μαρίσια  Βαγγελάτου

Πέφτει χιόνι
κάτασπρο χαρτί
σα δώρο τη γη διπλώνει!
 
                                         Νίκος  Βλάχος
Μες στη νύχτα
στη γαλήνη
το φεγγάρι με τ' αστέρια!

                                        Γιάννης Βάγιας

Ένα δέντρο
δεν έχει φύλλα
τα πήρε ο χειμώνας!

                                       Αθανάσιος Γκοτσόπουλος

Η καρδιά μέσα
στά παιδιά χτυπά
όλο και πιο δυνατά!

                                   Δημήτριος Λυριτζής

Ένας καρχαρίας
τσίμπησε ένα δελφίνι
και πόνεσε!

                                  Άκης Δεληγεωργόπουλος


Η θάλασσα χαμογελάει
και με τον ήλιο
μιλάει!

                                  Άγγελος Βάγιας

Ένα άσπρο παντελόνι
ψάχνει τα κουμπιά του
στη ντουλάπα!

                                Άγγελος Δημόπουλος

Τα παιδιά παίζουν
μήλα κάτω
από τη μηλιά!

                               Μαρία Ηλιοπούλου

Πάνω στον ήλιο
μου χαμογελά
ένα κίτρινο λουλούδι!

                                Νεφέλη Καρβέλα

Η άνοιξη
μου άρέσει
επειδή είναι χρωματιστή!

                                  Έλενα Μανωλίδη

Πέφτει ένα μήλο
από την μηλιά
το τρώω απολαυστικά!

                                    Αντονέτα

Βλέπω ένα δελφίνι
μέσα στη γαλήνη
Τι ομορφιά!

                                  Γιάννης Βάγιας

Μια εκδρομή
Πήγαμε μαζί
Τί όμορφη στιγμη! Ζωή!

                                   Ευανθία Παναγοπούλου


                              

                                    

ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ!

ΑΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ 2012

Πηγή:https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijxTRK03fNbnyZ0Cwj0a6qlKtfHw4OBxN0sXWvpnd1YI-37TgZoFYs_0KZDiNQpC7C-H0Y5IvW60Tp_uZI68otVpj3WOBqFRH-X9XW74S7I5qnbEcz7ChPrL3AW5DAWDg-j1LMqDuOqS3D/s1600/10+%25282%2529.jpg

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης -Ένα αληθινό περιστατικό !

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (Στάμ Στάμ) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος , όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:
«-Κι αυτά τι να τα κάμω; Δεν τα θέλετε;
Και μου έδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πως ήταν πιστοποιητικά απορίας.
–Κράτησέ τα, του είπα, εμάς δεν μας χρειάζονται.
Εσείστηκε, λυγίστηκε ολίγο, έκανε, σκυφτός να φύγη, ξαναγύρισε.
–Τότε αφού δεν σας χρειάζονται αυτά, εγώ με τι δικαίωμα θα πληρωθώ;
–Δεν πειράζει, αρκούμεθα εις τον λόγον σας. Χριστούγεννα είναι τώρα.
–Ναί, αλλά αν δεν πάρετε αυτά, εγώ δεν μπορώ να πάρω χρήματα.
–Μα δεν τα παίρνετε εσείς τα χρήματα, σας τα δίνουμε εμείς!...
–Ε, τότε, πάρτε κι εσείς ετούτα που μου τα ζητήσατε.
Και τα άφησε σιγά και μαλακά απάνω στο τραπέζι. Εσκέφθηκα, μήπως του ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά το λογιστήριο.
–Μα τι είναι, επι τέλους αυτά, του λέω, που πρέπει απαραιτήτως να τα πάρουμε;
–Το διήγημα των Χριστουγέννων, που μου εζητήσατε.
–Το διήγημα των Χριστουγέννων... και ποιός είσθε σείς;
–Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης!
–Ο ίδιος;
–Ο ίδιος και ολόκληρος!
Επεσε το ταβάνι κα μέ πλάκωσε, η πέννα έφυγε απο τα χέρια μου, όλα εκεί μέσα, εικόνες, καρέκλες, βιβλία, εφημερίδες, σαν να στροβιλίσθηκαν γύρω μου και έκανα ώρα να συνέλθω.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αυτός ο πρίγκηψ των Ελλήνων λογογράφων, που τον φανταζόμουνα ακτινοβολούντα, γελαστόν, ωραίον, καλοντυμένον, ευτυχή, γεμάτον εγωϊσμόν, αέρα και μεγαλοπρέπεια, αυτός!... Αυτός ο μαλακός, ο καλός, ο δειλός, ο φοβισμένος, και τσαλακωμένος άνθρωπος, που στεκότανε με συστολή μαθητού επιμελούς, εκεί ενώπιόν μου!... Αυτός, που μας έδωκε γλύκες πνευματικές και συγκινήσεις ψυχικές, που ανιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ εζωντάνεψε, εμπρός μας, ανθρώπους μακρυνούς κι᾿ αγνώστους, που τούς έκαμε δικούς μας, εντελώς δικούς μας, σαν να περάσαμε μιά ζωή μαζί, αυτός σε μιά τέτοια κατάστασι, εκεί ενώπιόν μου!... Του έσφιξα το χέρι χωρίς να ημπορώ ούτε μιά λέξι να προφέρω. Απο την ταραχή μου και τη σαστιμάρα μου ούτε το φώς δεν άναψα. Αισθάνθηκα ένα τρεμουλιαστό χέρι να σφίγγη το δικό μου και τον έχασα μέσα εις το σκοτάδι... Εμεινε όμως πίσω μια μοσχοβολιά κηριού που λυώνει εμπρός στις άγιες εικόνες, κάτι από του καντηλιού το σβύσιμο, κάτι από θυμιατού πέρασμα μακρυνό, μακρυνό πολύ...».

Πηγή: http://ligakaikala.blogspot.com/2011/12/blog-post_22.html
              Διετηρήθη η ορθογραφία του κειμένου